rozwiązania, szef Cię ceni. Nie bez powodu reprezentowałaś go na spotkaniu z kontrahentami w zeszłym roku.

-Skąd to wszystko wiesz, śledzisz moją karierę?

Zaczerwienił się po czubki uszu. Nie patrzy mi już w oczy tak jak na początku, jakbym go nakryła na czymś niestosownym.

-Przecież Ci się nie przedstawiłam, skąd znasz moje imię i tyle o mnie wiesz?

-Przepraszam bardzo, to ja powinienem zadawać pytania, to ja mam prawo być obrażony za to co się stało. Co w tym złego, że trochę wiem o koleżance z pracy. To prawda łażę za Tobą jak cień, staram się być w bufecie wtedy gdy Ty idziesz na lunch, wszystkie sprawy łączące nasz dział z waszym załatwiam ja, żeby tylko być bliżej Ciebie, ale nie możesz mi tego zabronić, zresztą nawet nic nie zauważyłaś. Wiedziałem, że jesteś z Darkiem, dlatego nic więcej nie robiłem, po prostu obserwowałem wszystko z boku. Twój związek nie miał szans, wszyscy dookoła zauważali, że on Cię zdradza.

Wspomnienie o Darku sprawiło, że najeżyłam się jak dzikie zwierzątko odpowiadające na atak. Wszyscy wiedzieli, a to dobre. Ja jak ta głupia idiotka upajałam się swoją miłością, podczas gdy moi koledzy z pracy śmiali mi się za plecami. Kolejne upokorzenie. Patrzę niespokojnie na drzwi, ucieczka, tylko to mi chodzi po głowie. Obcy człowiek widzi więcej prawdy o moim życiu niż ja sama. We własnych oczach wyglądamy zupełnie inaczej niż w rzeczywistości. Często wyobraźnia podsuwa nam zakłamany obraz sytuacji, dopisujemy sobie swój własny scenariusz do bieżących wydarzeń, interpretujemy i przetwarzamy na swój sposób. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że jest inaczej niż chcemy żeby było.

-Tak to sobie wykombinowałeś, wiedziałeś, że przyjdę Cię przeprosić, a wtedy Ty wyznasz mi całą prawdę, której nie miałeś odwagi mi powiedzieć. Będzie Ci łatwiej, bo jesteś po stronie ofiary i możesz liczyć na moje współczucie, tym bardziej, że to ja jestem sprawcą Twojego nieszczęścia.

-I co może mi jeszcze powiesz że specjalnie rzuciłem się pod Twój samochód?! Nie pochlebiaj sobie.

-To po co mi to wszystko mówisz?

- Bo przyszłaś do mnie, bo cieszę się że żyję. Gdybym zginął nigdy byś się o tym nie dowiedziała, jestem typem który odkłada wszystko na później. Trzeba liczyć się z tym, że jutro może nie nadejść, ja na chwilę się o tym przekonałem. Ostatnią moją myślą kiedy wpadłem na maskę Twojego samochodu było to, że straciłem swoją szansę.

-Przepraszam, nic więcej nie jestem w stanie Ci powiedzieć, na sprawie możesz zażądać odszkodowania, to na pewno chociaż częściowo pokryje straty.

-Odszkodowanie to ja dostanę z firmy ubezpieczeniowej, będę się starał zrobić wszystko, aby potraktowano Cię jak najłagodniej.

-Nie musisz tego robić, to była moja wina i powinnam za to ponieść konsekwencje, nie chcę zostać ze świadomością, że zadałam komuś ból i uszło mi to na sucho. Ale dziękuję Ci że mi wybaczyłeś, będzie mi lżej. No dobrze, zbieram się, czas na mnie.

- Chciałbym żebyś mnie jeszcze kiedyś odwiedziła, jeżeli zechcesz oczywiście. Nie mam tu rodziny, znajomi rzadko przychodzą, każdy ma swoje sprawy, a Twój widok poprawia mi humor, robisz takie zabawne miny jak się złościsz.

-Uważasz że jestem śmieszna?

-Nie, raczej urocza.

Maciuś wyszedł dziś ze szpitala, przyjechałyśmy z Marysią rano i dowiedziałyśmy się, ze możemy zabrać małego do domu.

-Aneta, on przyjechał tu z piżamą i szczoteczką do zębów, a wraca z własnym sklepem z zabawkami.

-Rzeczywiście, może trochę przesadziłam.

Spojrzałam na Maciusia, zadowolony obejmuje ogromnego miska, na szafce leży pięć gier planszowych, kilka książek, dwa zestawy klocków Lego i trzy modele samochodów. Chłopiec pakuje swoje skarby do reklamówki, robi to bardzo delikatnie i z uwagą.

-Będę dbał o te zabawki, jak wyjedziesz do pracy będą mi Ciebie przypominać.

-Zostanę z wami Maciuś, nie wrócę już do pracy.

-Wrócisz, Paweł ma takie wesołe iskierki w oczach jak na Ciebie patrzy, chyba Cię lubi.

No tak, Paweł. Nie wiem co mam z nim zrobić. Zaczęłam go odwiedzać, przychodziłam codziennie do Maciusia i przy okazji zaglądałam do Pawła. Po kilku dniach automatycznie kierowałam się do sali w której leżał. Rozmawialiśmy o wszystkim. Czasami milczeliśmy, ale to była dobra cisza, taka naturalna, nie skrępowana niedomówieniami czy brakiem porozumienia. Paweł chciał poznać Maciusia, więc z pomocą pielęgniarki władowałam go na wózek i zawiozłam na dziecinny oddział. Bardzo się polubili. Minął tydzień a ja mam wrażenie, że znam go od zawsze.

-Córeczko coś dobrego stało się w Twoim życiu- stwierdziła moja Mama odkrywczo pewnego dnia przy śniadaniu.

-Dlaczego tak uważasz?

-Znam Cię, na kilometr widać, ze jesteś szczęśliwa.