Wigilia

Rozbrzmiewa kolędy
chór, to pasterki
pełny dwór,
stanął duchem
narodzenia, wszystkich
od tysięcy lat,
poprzez dziecię
o duszy nieśmiertelnej,
i my bogobojni
tacy święci,
a skąpani w oceanie pychy
fałszywi, zachłanni
miłość przyrzekamy
znak pokoju
do nieba wysyłamy,
a na Ziemi do grzechu
wojny wprost zmierzamy,
wtedy stanie się
co ma się stać
przyjdzie na wolne
miejsce przy stole
jeden pośród nas,
aby uczynić
nowy czas,
czas wiecznej
Wigilii.

Chata

Pałace, wieżowce
przezroczyste biurowce
z szybkobieżnymi
lustrzanymi windami
niczym ogromne magazyny
szarości i przygnębienia
otaczają swoimi kształtami
pospiesznie łykających czas
ludzi o bladych twarzach
i nigdzie niepatrzących oczach
jakby na skutek
zatrucia toksycznymi
środkami cywilizacji,
której nie znali
nasi przodkowie
żyjący w kolorowych chatach
z niegasnącym ogniem w kominie
zapachem pieczonego chleba
i suszonych grzybów lub śliwek
Gwarno i parno było w każdej chacie,
krosna, żarna i śpiew
kładły do snu
na słomianym posłaniu
gromadkę małych dzieci
aby dzisiaj każdy z nas
mógł pomyśleć o kamieniach
pod chatami z tamtych lat.