LIST CZYTELNIKA

Dzie ń dobry !

Szanowny Panie Redaktorze, będąc pod wrażeniem wiersza "Alleluja " zamieszczonego w "Naszym Przewodniku" kwiecień 98 Nr 4, poczułem potrzebę podzielenia się przemyśleniami dotyczącymi wartości, jakie zawarte są w jego treści.

Utwór " Alleluja" podzieliłbym na dwie zasadnicze części. Pierwszą ukazującą ciemną stronę ludzkości, której się wewnętrznie wstydzimy, oraz część drugą, która przedstawia wielkość człowieka. Autor dobiera w jak najbardziej trafny sposób słowa przedstawiające nam obraz człowieczeństwa z pozoru ubogiego, brudnego i "martwego", a tak naprawdę pięknego, wręcz bogatego i żywego. Koło życia, które zostało tu naszkicowane to wzloty i upadki ludzkości i cywilizacji przez nią zbudowanej, która opanowała planetę w zawrotnym tempie pięciuset lat, by w wieku XX zbliżyć się przez loty w kosmos do Boga, a jednocześnie tak bardzo oddalić się od ideałów głoszonych przez największych filozofów i poetów. Będąc odpowiednio skoncentrowanym przeczytałem ów utwór w sposób uważny, tak, aby móc odkryć to, co chciał przekazać nam poeta. I rzeczywiście dał mi on wiele do myślenia. Pobudził we mnie głęboko ukrytą stronę mej duszy. Nasunęły mi się refleksje, którymi chcę się z kimś podzielić, a nie jest to łatwe we współczesnym, śpieszącym do samo zagłady świecie.

W śród dwóch głównych części wiersza wyodrębniłbym dodatkowo cztery przewodnie myśli, przy czym przy ostatniej z nich zwróciłbym uwagę na ostatnie dwa wersety, jako na to co jest najważniejsze. W myśli pierwszej zaczynającej się od słów " gdy z martwych stanie miliony dusz...", a kończących się na "w to niezłomną mieli" Autor nawiązuje tutaj do największego święta w kulturze chrześcijańskiej Świąt Wielkanocy, a wręcz posunąłbym się dalej, do oczekiwanej od dwóch tysięcy lat- Apokalipsy.Nadszedł ten czas, czas Wielkiego Zmartwychwstania. Obudzą się wegetujące na ziemi istoty zwane ludźmi, których martwe dusze ockną się z wewnętrznego letargu, aby ujrzeć to co dotychczas było przed nimi ukryte za zasłoną materialistycznej pogoni za szczęściem doczesnym. W myśl drugiej " jak mowa wieszcza... i ze wszystkiego się śmiało"- tajemnica, którą ujrzą ludzie będzie tak wielka jak słowa proroka - poety wyrażającego ukryte pragnienia narodów. Słowa, które według Świętych Ksiąg stworzyły świat. Obudzeni z chorej śpiączki doznają oni szoku, kiedy w to co nie chcieli wierzyć odsuwali na plan dalszy w swoim życiu, z czego wręcz drwili, jako z wymysłu rozgorączkowanej wyobraźni oka że się prawdą. Gdy zacznie pracować szala sprawiedliwości u wielkiej wagi, gdy zaczną odsyłać po lewicę i prawicę Najwyższego, gdy przerażenie ogarnie tych, co zapomnieli. W kolejnej myśli,, strachem przejęte ...niedolę przygotowuje" narzuca się czytelnikowi obraz wyjącego tłumu, wykrzykującego prośby o litość, wyznania grzechów, wiarę w bożków i w tego jedynego sprawcę wszystkich niedoli boga ludzi, od czasów starożytnych Fenicjan- Mamonę...

Tak ko ńczy się część pierwsza, przygnębiający obraz, jak daleko w ślepy zaułek zabrnął człowiek. I zaczyna się druga, radosna i pełna nadziei. W myśli czwartej "otwartych serc... Alleluja!" okazuje się, że nie wszystko jest stracone, wśród mroków ogarniających Ziemię błyska iskierka, która spowoduje eksplozję światłości. Ludzie to nie tylko zło, ale również coś odwrotnego. Tak jak w malarstwie bez kontrastu nie ma prawdziwej sztuki, tak ludzkość pokazuje swe drugie oblicze- pozytywne- to przyjaźń, miłość i braterstwo. Bóg ukazany w utworze jako "Baranek" widzi te dobre strony w swoich dzieciach. Ukryte i niewidoczne na pierwszy rzut oka, które chociaż tkwią głęboko, to jednak w tym ważnym dla wszystkich Dniu przenosi szalę świętej wagi na stronę szczęścia wiecznego.

Ostatnie dwa wersety,, ...martwych dusz pełno - a żywych jedna Alleluja!" są swoistą kwintesencją tego unikalnego utworu, są wyznaniem prawdy ostatecznej. Martwe dusze przebudzone i zgromadzone w jedno staną się Duszą Świata - oddechem Boga - słowem Alleluja!

Naprawdę jestem pod wrażeniem tego utworu, jego głębokiego przesłania. Pisząc samemu oczywiście amatorsko wiersze chciałbym zadedykować autorowi swój skromny wiersz napisany jeszcze w 1988 roku, będący znacznie bardziej katastroficzny i nie-pozostawiający nikomu nadziei, ale myślę iż poruszający ten sam temat. Obiecuję że nie poprzestanę na tym jednym liście i w następnym spróbuję ustosunkować się do pozostałych utworów.

Sąd

Stali w milczeniu

Spowici w ca łuny

Tkane zapewne silami wrogimi

Czaszki ich nagie, świecące blaskiem

Piszczele cienkie , okropne szpony

Wszystko okryte mrokiem szarym

Czeka ło rozkazu tego,

który rządzi nimi I wreszcie wstrząsnął

światem grzmot Pana Jasność rozdarła zasłonę

ciemności A z ich gardzieli - krzyk przerażenia

Rzucili się wszyscy w grobowe otchłanie Aby nigdy

więcej nie zobaczyć słońca A dusze ich ogarnął

szatan Ku wiecznemu potępieniu-przeklętych istot.

Nadawca listu z Sokołowa Podlaskiego
(podpis nieczytelny)

SZANOWNI PAŃSTWO!

Wybór nowych oryginalnych utworów współczesnego autora mieszkającego na Podlasiu mamy przyjemność poprzedzić pełnym wydrukiem listu, nadesłanego do redakcji od anonimowego nadawcy z Sokołowa Podlaskiego, któremu bardzo serdecznie dziękujemy za wybitną interpretację utworu "Alleluja".

W imieniu autora, własnym i wielu czytelników prosimy o utrzymanie z naszą redakcją tej pożytecznej i przyjemnej korespondencji.

Z poważaniem
Red. Nacz. W. Zembrowski