Sumienia wrak...
Spowied¼
bez k³amstwa
bez sztuki opowie¶ci
wa¿ne s± tre¶ci
skromne przepowie¶ci,
w m³odym wieku
drobne ¿arty
ma³e drañstwa
za doros³ych lat
sporo ciemnych krat
duchowych strat
materialnych rat
na rzecz wielkiej kariery
czy powszechnej maniery
aby dla siebie
mieæ jak najwiêcej,
dopiero na staro¶æ
smutek i ¿al
serca m³odego
czystego, otwartego
czu³ego, wra¿liwego
z up³ywem lat
twardego, zamkniêtego
dla swojej duszy
i ludzi w potrzebie
chc±c ciê¿ary zdj±æ
trzeba w d³onie wzi±æ
s³ów starych parê
przywróciæ karê
nie za m³odych grzech
ale doros³ych pech
co po ka¿dej spowiedzi
silnej woli im brak
a z sumienia zosta³ tylko wrak
dlatego dalej bêdzie tak... |
Skarb
Jak woda czysta
i trawa zielona
jest skarb natury
w cz³owieku umieszczony
ma to ka¿de ¿ycie
niemowlê niewinne
dziecko zwinne
i wszyscy doro¶li
co z jednego pnia wyro¶li,
³atwiej o tytu³
ni¿ sam± rzecz
wyt³umaczyæ, okre¶liæ
walory skarbu podkre¶liæ,
¿ycie to gra,
a scena to kra
krótki czas
na mi³o¶æ, sen
i dzia³anie,
dobry aktor
sztuk piêknych
odtwórca niebios i piekie³
skarbu blisko bêd±c
woli rolê odegraæ
ni¿li wiersz przerwaæ
napiêcie roz³adowaæ
ni¿ ducha zablokowaæ
w do³ku schowaæ,
lepiej wybuchn±æ
tremê zdmuchn±æ
na ¿ycie chuchn±æ,
skarb znale¼æ
zanim wieko kurtyny
¶wiata na zawsze
nam nie zakryje.
Redakcja |