BALLADA SERCA

Byłam mała

zawsze żywa

zawsze śmiała

gdym w panienkę urosła

stałam się dumna i wyniosła.

Zobaczył to chłopak z klasy

powiedział kocham kilka razy,

wtedy szalałam z tej miłości

mdlałam z radości

ale na skutek zazdrości

zostałam na osobności

serce moje cichutko bijące

milutko tykające

było sobie potem czekające.

Spostrzegło to młodzieńców dwóch

równych druhów, pewno zuchów

kłaniając się z rzędu.

parli do serca mego urzędu

Tego się bałam, nawet się obawiałam,

że gdy serce moje ktoś zruszy

miejsca czułe poruszy

stanie się eksplozja wielka

serce jak wulkan wybuchnie

pierś rozerwie

powietrze zapali

przestrzeń rozpali

samo do góry wyskoczy

jak strzała największej mocy.

Kto serce teraz moje złapie

kto w ręce chwyci

kto utrzymać zdoła,

kto sile tej podoła

żar miłości wchłonie

i sam przy tym nie spłonie,

ten mi zostanie

na teatru mojej scenie

jedynym aktorem

w pojedynku na życia stronie

jedynym rycerzem,

jednym obrońcą serca mego ogromnego

do czynów wielkich zdolnego

co kochać wszystkich potrafi

i wielu na duchu podnosić może

teraz służyć gotowe

godnemu takiej miłości i wiary

RZEKA MIŁOŚCI

Ze skał łez

z gór płaczu

strumyk perlisty

ku dolinom spada

wstęgą się układa

i dalej warkocz roztacza,

aby koryto wyżłobić

ziemię rozpruć

brzegi rozdzielić

i naprzód, aż

ku morzu się ścielić.

Jest miłość

jak rzeka

co oba brzegi

ku sobie ściąga,

niekiedy tak blisko

jak na wyciągnięcie ręki,

na rozlewiskach

na odgłos wołania

o niemożności rozstania.

Brzegi rzeki miłością związane

życie własne wiodą

przed kąpielą morską

ziarenek swoich serc drogich

i tęsknot tylu błogich,

które dno oceanu

w końcu wchłonie.