CZY TO WSZYSTKO...

Dzisiaj nie pisałem

trochę czytałem

poważnych dylematów

sporo napotkałem,

każdy gdzieś leci

w pozaziemskie krainy

porzuca ruiny upadku,

zwątpienia różnego przypadku

wszystko rozumiem

i to, że wracać musicie

poddawać się każdemu trudno

rozmawiać po tym jakoś nudno,

acz piękne wiersze macie

zgłębione w nich twarze

czym zwykłe życie

jednak pytacie?

czy materia, czy słowo

czy ciało, czy dusza

istotniejsza, pierwsza

lepsza, ważniejsza

nie może być jedno bez drugiego

jak nie może być sam człowiek,

który drugiego nie widzi

i następnych nie dostrzega,

tak nam razem i osobno

życie wieść trzeba

bez zabijania toporem,

słowem i serca znieczulicą,

źle jak ciągle o życie pytamy

po co i skąd go mamy?

Pewne sprawy znamy

innych się dowiemy

gdy stan równowagi

nad sobą zachowamy.

Nawet ostre hiperbole

nieskończoności nie osiągają

na granice nieoznaczoności

się napotykają.

Tak my na swojej

zwykłej paraboli życia

zawsze początek

i koniec mamy,

a świat cały

to niewiadoma wielka

jak człowieka wiara

w to wszystko.

JEDEN POCAŁUNEK

Wymarzony upragniony

po latach wyznań

tęsknot i rozstań

listów i spotkań.

Nie za krótki

niezbyt długi

bo następnych

miało być wiele.

Pieczęć miłości

ustami przyłożona

więcej warta

niż jakaś karta

co chyba nadeszła

jako ostatnia.

Ani zdań krótkich

ani rozmów długich

już nie było

po prostu się skończyło

po jednym pocałunku.

Szczęście nasze innym przeznaczone

zostało w szczęść wiele zamienione

te twarze radosne

te spojrzenia miłosne

stu pocałunków warte

nie tylko jedynego

choćby niezapomnianego.

Nikt nie osiągnie szczęścia

przy nieszczęściu innych

nie bądźmy zazdrośni

wobec szczęścia tych

którzy na to zasługują

i niech oni nam mówią

o swoich pocałunkach szczęścia.

Redakcja