Z chwilą zaistnienia w pełnym zakresie telewizji dotychczasowe środki upowszechniania kultury musiały podzielić się z nowym nadawcą, który gromadzi ogromne rzesze odbiorców. Nie wchodząc w polemikę czy telewizja zwiększa bierność wśród ludzi i upośledza ich aktywność należy podjąć działania na rzecz utrzymania tradycyjnych środków kultury: książki, teatru, festiwali, wystaw i wernisaży. Pierwotnym źródłem dla kultury jest twórca, którego odbiorca poznaje w różnych okolicznościach, najczęściej przez zetknięcie się z jego dziełami. Ciągle ciekawą sztuką jest poezja, która zdaje się być niewyczerpana dla twórców i dla odbiorców. Każdy utwór poetycki ma kilka poziomów, na które wchodzą odczucia czytelnika. Dzieła wybitnych twórców mają tak rozległe tarasy i zakątki, że niesposób bez głębokiego zamyślenia obejrzeć każdą część poruszonej przez autora panoramy życia człowieka. Poezja to w istocie sztuka głębi ujmowana za pomocą krótkich form literackich popularnie zwanych wierszami. Gdybym miał dzisiaj podsumować swoją twórczość, powiedziałbym, że jestem zaskoczony i odczuwam satysfakcję, ale mam też niedosyt, że nie "wyleciałem" jeszcze poza formy i oryginalne ramy, jednak na dzień obecny tradycyjne. Do czego chciałbym dążyć i zmierzać? Lubię zdobywać odbiorców lekkim emocjonalnym zaczepnym językiem. Lubię prowadzić z nimi dialog, chcę potwierdzenia, że rozumieją moje intencje, nie muszą wiedzieć do końca o co chodzi, chcę żeby mi ufali, liczę na kredyt przychylności dla niekiedy zbyt ogólnych treści i sformułowań. Bywa tak, że szukam bliskości, a będąc blisko oddalam się, aby nie speszyć intymności, jaką udało mi się osiągnąć. Sztuka słowa, kontaktu przez wyrażanie myśli jest niewyczerpana, zawsze można coś dodać do stworzonego kontekstu i wyobraźni w zakresie poruszanej kwestii, zawsze coś można poszerzyć, albo ująć nieco w innym względzie, to piękna sztuka, która dostarcza mnóstwo informacji o przestrzeni w jakiej porusza się człowiek na świecie. Poezja to także sztuka szukania siebie i nawzajem odbiorcy i autora, raz poeta znajduje ludzi w takiej potrzebie, raz ludzie znajdują poetę, aby uścisnąć mu dłoń za podobne myśli. To szukanie nie ma nic wspólnego ze zgubieniem zegarka, ono polega na tym, że czegoś nam brakuje i nie bardzo wiemy czego, a to co znajdujemy, jakby pasuje do tego co nam potrzeba, na chwilę zaspokajamy głód aby za jakiś czas odczuć jeszcze większe pragnienie odnowienia kontaktu z autorem, co nazywamy więzią, z jego sposobem patrzenia na świat, po prostu, w którymś momencie zaczynamy iść za nim, to ON staje się naszym przewodnikiem, ale horyzont wolności ulega dla nas wielkiemu rozszerzeniu. Inaczej jest w układach zależności społecznej, administracyjnej, gdzie instrumenty prawno - ekonomiczne zobowiązują nas do bardzo wąsko wyznaczanej egzystencji. Tutaj zachodzą sprzeczne procesy między różnorodną edukacją, a realizacją i organizacją życia narodów, która obecnie ociera się o katastroficzne rafy nierówności społecznej i zniewolenia bytowego coraz większych rzesz ludzkości na świecie. Twórczość i przewodzenie duchowe wyprzedzające niekiedy napięcia wewnątrz ludzkości mają wskazać taki kierunek pojmowania dziejów, który zapewnia ocalenie i przetrwanie. Aby sprostać takiemu wyzwaniu nie można sobie w twórczości narzucać jakichkolwiek ograniczeń, ale też nie da się przejść poza linią horyzontu, gdyż poruszalibyśmy abstrakcyjne kwestie, a nie zjawiska dotyczące nas ludzi, obecnie żyjących na Ziemi. Nad nami jest Kosmos, który rzec można nie ma horyzontu, zatem linia, którą umownie wykreślamy w rzeczywistości nie istnieje. Właśnie od wieków w każdego rodzaju sztuce można dopatrzyć się tych pierwiastków, które kierują nasze myśli na nieznaną opatrzność będącą i mającą pewien zbawienny wpływ jako medium najwyższego Stworzyciela. Jeżeli już miałbym także przeprowadzać takie reakcje, to muszę nazwać związki, które powstają w samym człowieku, bo te reakcje mogą oddziałowywać na relacje między ludźmi. Pojedyncze działania i przenoszenie gór przez miliony, czyni z twórcy osobę skazaną na indywidualny trud, który ma zrodzić powszechne idee, uwieńczeniem czego bywa zachowanie niektórych nazwisk w pamięci następnych pokoleń. Większość poczynań obumiera, jak wszystko co ma organiczną materię, ale sposób podejścia do sztuki pozostaje. Nachylamy się ku niej intuicyjnie i czerpiemy z niej to co w danym czasie zaspokaja nasz duchowy niepokój. Właśnie nie ciekawość, a niepokój skłania nas do głębokiego odbioru twórczości, która powinna ten niepokój złagodzić i dać promyk nadziei, ale też odbiorca musi się włączyć w przesłanie twórcy i mieć czynny udział w jego spełnieniu, inaczej będziemy mieli do czynienia z biernym traceniem czasu przed szklanym ekranem telewizora, chociaż niektóre dzieła prezentowane tą techniką także uaktywniają nasze wrażenia duchowe. Aby zakończyć optymistycznie to powiem, że inteligencja człowieka jest nie do cofnięcia ani do zatrzymania, to właśnie inteligencja spowoduje w niedługiej przyszłości odrzucenie nieinteligentnych reguł obezwładniających człowieka w korzystaniu z wolności i bogactwa ducha czym jest płynna linia horyzontu w pojmowaniu dzieł kultury.

Strona: | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |