Człowiek z gruntu nie mógł być i nie był wrogiem postępu, technizacji i automatyzacji procesów produkcyjnych, jednak gdy to powodowało miejscowe, albo czasowe bezrobocie, społeczeństwo tym dotkliwiej podlegało destrukcyjnym frustracjom. Obecnie komputeryzacja eliminuje także potrzebę wysiłku intelektualnego większości pracowników administracyjno-biurowych. Może się tak stać, że znaczna część pracowników dozna wrażenia zmniejszenia poczucia własnej wartości, bo nieliczne stanowiska operatorów będą zasłonięte ogromem maszyn, pulpity sterownicze i ekrany komputerowe będą wyświetlały to, na co dany człowiek nie będzie miał wpływu. Wraz ze zmniejszeniem liczby zatrudnionych osób zmniejszy się także wkład bezpośredni ludzi w wytwarzane produkty. Dotąd praca była dla ludzi płaszczyzną samorealizacji, wraz z jej utratą, albo ścisłym jej reżimem powstaje niechęć człowieka do takiej rzeczywistości, rodzi się żal wobec otoczenia, władz, że stworzono tego rodzaju sprzeczności. Psychologiczne aspekty dostosowania się ludzi do zmieniającego się świata są łatwiejsze, kiedy ten świat nie eliminuje tych ludzi, lub nie odbiera im tak podstawowego oparcia, jak praca czy możliwość swobodnej samorealizacji. Wiadomo, że nigdy nie ma dla wszystkich miejsc pracy i nie wszyscy są gotowi na połączenie samorealizacji z efektami dla pracodawcy. W każdej sprawie występuje jednak pewnego rodzaju próg, po przekroczeniu którego czekają nas konsekwencje i skutki trudne niekiedy do naprawienia. Obecne wyłączenia ludzi z aktywnego udziału w tworzeniu dóbr materialnych i kulturalnych, czyni z poszczególnych ludzi konsumentów przede wszystkim dóbr materialnych na miarę posiadanych środków pieniężnych. Większościowa alienacja ludzi wobec istniejącego świata prowadzi do nieznanego nam dotąd zagrożenia związanego ze zmianą psychiki poszczególnych ludzi i całych narodów przez syndrom zerwania wewnętrznych więzi między ludźmi, człowiek traci poczucie wspólnego istnienia w świecie, polaryzacja między ludźmi we wszystkich aspektach jest ponad dopuszczalną normę. Spotykanie się, dochodzenie do wspólnego zdania, zbiorowe przekonywanie nie może być czynione za pomocą technicznych środków masowego przekazu, gdyż człowiek nie zawsze ma do tego naturalne predyspozycje, zaczyna na ślepo we wszystko wierzyć, albo wszystko kwestionować, człowiek jest stworzony do dialogu i życia grupowego, gdzie zawsze jest miejsce na swojego przywódcę. Jeśli gdzieś na świecie i w Polsce rodzą się ruchy młodzieżowe, które określamy jako sekty, to prawdopodobnie ich podłożem jest wcześniejsze zerwanie więzi młodych ludzi ze swoimi rodzinami lub całym otoczeniem. Sekta na braku takich więzi zaczyna siać swoją pożywkę. Człowiek nie zniesie alienacji, nie zniesie istnienia w sekcie, która także go eliminuje jako człowieka, zdolnego do świadomego działania w grupie, ale w grupie o naturalnych cechach wzajemnego świadczenia sobie pomocy w życiu. Można przypuszczać, że człowiek będzie rozwijał swoje narzędzia dotąd, póki będzie mógł nad nimi panować, powyżej tego progu zapragnie powrotu do naturalnego dla człowieka środowiska.

Strona: | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |