PŁONĄCA MIŁOŚĆ

Zapalona niegdyś
serca krzesiwem,
źródłem ognia
żarzy myśli
ulotne i zmienne
na wietrze
i pod dachem,
rano miota
swoje ogniki
wieczorem tli
ciepłe płomyki
żeby też chwytać
zachodu słońca
różowe spojrzenia
na troski i żale
zdolne poruszyć
w człowieku głęboko
ukryte struny
co same brzmią
krzyczą i cichną
jak obolałe kundle
sparzone igraszkami
natury, gotowe
siebie rozszarpać
aby za chwilę
skomleć i uroczo
płakać ...
czemu delikatne
objęcia nie koją
zimnych oparzeń,
czemu zbladł
młodości oczu blask
który kładł
rozkoszy cień
na usta chętne
całować Ciebie,
ktoś jednak
rozdarł tego
pocałunku księżycową
fotografię, zostawiając
płonącą miłość
pośród gwiazd,
aby nie zgasła
na Ziemi.

Zwykły wiersz

Powiedz mi zwykły wiersz
o kwiatku różowym, abym
mogła się uśmiechnąć, jak
grzeczna dziewczynka,
po co nam wielkie
poematy, biblijne wykłady
o ludziach grzesznych
i wciąż świętych,
przecież rozumiem
Twoje słowa, mów
do mnie szczerze, jak
na spacerze, wśród
jodeł i sosen, idąc
pod górę, czy schodząc
w dół, gdzie tafla
wodnej toni odbije
złote góry i pochłonie
nasze oczy, które
najbardziej kochają
poezję.

Moje sny...

Może nigdy
Cię nie widziałam,
może wyobraźnia
pomyliła młodzieńcze
tęsknoty serca
z chęcią miłości
na słowa,
pocałunki,
na dobre...
boję się, że
nie powiesz...
że, zabraknie
nam czasu, a
minął nie jeden
dzień, kiedy
zdawałoby się
chciałam, aby
nikt inny
tylko Ty...
zobaczył
moje
sny.

Mórz, gór
łąk, motyli
radości, udręki
życia, śmierci
i wszystkich rzeczy
między dnem mórz
a szczytami gór,
między płaczem
i szczęściem,
ale jak to nie Bóg
uczynił łąkę,
ale jak to nie Bóg
pozwolił na Treblinkę,
ale jak to nie Bóg
każe mi mówić,
że nie wiem
czy jestem, czymś
więcej, niż wątpiące
w swoje istnienie
motyle...