DRODZY PRZYJACIELE

Jaka dawna to chwila

jak długi to czas,

drewniane łodzie

kamienia epoka

zaraz potem,

ten cudowny świat

starożytnej sztuki,

piramid geometria

rzeźb symetria,

tyle pokoleń

tyle lat

co tam rok

miesiąc, czy dzień

idea wieczna

nie przed siebie

wzrok wytężać

jeno patrze ć

kto za tobą

iść raczy,

brać i dawać

jeszcze na tym świecie,

dochowa ć wierności

szczerej życzliwości,

być tak cichym

jak bezwietrzny dzień

być tak skromnym

jak brzozy cień

niepozornym, schludnym

robaczkiem wolnym

uśmiechać się płochliwie

przepraszać wstydliwie,

milionami serc zdobytych,

fortece obojętności rozbijać

twierdzę nienawiści wysadzać

gmachy pychy burzyć.

W czas miłości

i duchowego odkrycia,

przewrotność i obłudę

jak huragan zmiatać:

szarżą prawdy,

do świadczenia kapitałem

optymizmu strzałem.

Wiary przywrócić znamię

nadziei dźwignąć ramię

teraz razem z Wami

drodzy przyjaciele.

PRZEWODNIK

Może jest pierwszy

może ostatni

może jest wielki

może mały,

na pozór bezsilny

bezradny

nie krzyczy

i nie milczy,

o nic nie prosi

niczego nie żąda.

Ma w sobie jednak

tą moc ogromną

co wszystko ożywia

co wszystko łamie,

kruszy serca ostygłe

rozbija sumienia kamienne

ekspresją słowa,

wiersza krojem

ducha nastrojem.

O nim szumią lasy

wieją knieje

za nim idą wiatry,

słońca promienie,

jak ludzi westchnienie

na legendy korzenie,

skąd jego

i wszystkich

pochodzenie.