POKOIK PRZYJAŹNI

Czy słyszysz moje wołanie ?
Co mam zrobić z Twoją obrazą
Nie jestem bezradny na bezdrożu uczuć

Pamiętam poranne polowania
na ukryte 10 leśnej trawie rydze
w podglebiu zastoin i starych kolein

Zostań dla mnie kimś, do kogo
chciałoby się wrócić, wystarczy
jak nie zapomnisz o pokoiku przyjaźni.

Nie jestem rzeką,
ani łąką, ani światłem,
nie myślę, abym też
miał być motylem,
jednak na nic
dowodu nie mamy
ani na ciał bezpowrotną
podróż, ani na myśli
wieczne odzyskiwanie
więc, leż miłość
jest laurowym
celem życia, po którym
żadnej prawdy
poza nieśmiertelną
nadzieją - nie ma.
Pokonać próg wyobraźni
usłyszeć galaktyk rozmowy
nie kwestionując istnienia
człowieka na płynnych
jeszcze skałach Ziemi
za czasów Stwórcy,
który może dzisiaj
jest rzeką, łąką
światłem... <jest NIM>
Ja bez złudzeń
chciałbym zgadzać się
z tym co wyższe
od prawdy...
odważnie chciałbym wałczyć
z tym co niższe
od prawdy...
chciałbym stać w miejscu
cicho i pokornie
gdy prawda sama
pozbawia bohaterów złudzeń.

Jak nie podważyć pospolitych mądrości,
jak nie obalić
naukowych dowodów,
nikogo też nie urazić
i samemu nie zamilknąć,
a powiedzieć parę słów
nowych, ważnych, prawdziwych
o poezji, która
miała nie urosnąć, która
miała nic nie znaczyć, która
miała być nikomu
niepotrzebna, a przecież
nikt nie ma żalu, ani
żadnych własnych ambicji,
chcemy trochę serca
i zrozumienia w zamian
za odpowiedzialność
za prawdę
za nadzieję,
która jest tu naszych
wierszach.